Temporal Inconsistencies / Συγκυριακές Ασυνέπειες at Goethe Institut Cyprus / April 2020
In this exhibition you are witnessing objects and materials that have been damaged and thrown away; these objects are being re-incorporated into the environment of the institute, and they are producing a new aesthetic. This is how I am trying to connect the past with the present. For the implementation of this project I used those broken materials, and I gave them a new use, vision, a new appearance. Through the process of repair, I am trying to excerpt the “new aesthetics” and how a space’s identity can be redefined through the new changes. This work could be parallelized with Jaques Le Geuf’s theory, who, in trying to examine the thin line between past and present, used the example of the grammar inconsistencies; where a past tense can be used for a present narrative, and a present tense can be used for a reference of the past. This goes to show how vulnerable and malleable the relationship between those two tenses is. Old items and patterns of the institute were used, and with the help of technology I managed to excerpt many layouts which were then embroidered into one of the pieces of the exhibition. An utopia of urban architecture, the new space is redefined by old, used, damaged, thrown away objects who are molded as such in order to narrate a new story.
The space is now a record of the old “mistake”, and a portrayal of the new element, a historical element that carries generations of wears that were a part of this building. The new aesthetic is conducting a choreography between the past and the present, in a time loop that uncovers itself through the installations, the embroideries, the mirrors and the objects that were broken, melt, and molded back again. These are the temporal inconsistencies. Thank you to Karin and the Ghoethe institute for this amazing opportunity.
Kyriaki Costa
Temporal Inconsistencies were inspired by my project “Head and hand”, and the institute’s architectural history and patterns. This project is influenced by the concept of repair/reconstruction/re-use of lost/broken materials. As an artist, I am interested in the new visuals created by repairing a broken urban fragment.
Through the process of repair, I am trying to excerpt the “new aesthetics” and how space’s identity can be redefined through the new changes.
This work could be parallelized with Jaques Le Geuf’s theory, who, in trying to examine the thin line between past and present, used the example of the grammar inconsistencies; where a past tense can be used for a present narrative, and present tense can be used for a reference of the past. This goes to show how vulnerable and malleable the relationship between those two tenses is.
Old patterns of the institute were used, and with the help of technology, I managed to excerpt many layouts which were then embroidered into the pieces of the exhibition. A utopia of urban architecture, the new space is redefined by used, damaged, thrown away objects who are molded as such to narrate a new story.
"It seems like everything is a sequel, but that doesn't mean the gravity is given in the past. I work in the present with interest in archiving in history and through these actions, I create narratives that they lead me to focus on the future. "
Technology has always been present in my life and I use it to express, through me, a series of emotions, thoughts and ideas. In my work I use technological means to implement my works in the creative process. In this artwork (το έργο με τα layout). I used an application which I co- created with the department of programming from the university of Frederick. This application functioned as my trustee assistant in the process of creation: for example, I took pictures of the space and then uploaded them in the application which later on processed then and came out with all the different layouts. Another artwork, the psychedelic one, was the final image that was born after putting all the data in the application. The creature in the fountain, finally, was created because, as an artist I work with the space and I constantly keep in mind the environment surrounding me and the data that I collect, and I create stories, myths, and creatures.
The new aesthetic is conducting a choreography between the past and the present, in a time loop that uncovers itself through the objects that were broken, melted, and molded back again. These are the temporal inconsistencies.
Η έκθεση "Συγκυριακές Ασυνέπειες" εμπνεύστηκε από το πρότζεκτ μου "head and hand", και από την αρχιτεκτονική ιστορία και τα μοτίβα του ινστιτούτου Γκετε.
Το έργο έχει επηρεαστεί από το κονσεπτ της ανακαίνισης/αναδιαμόρφωσης/επανάχρησης χαμένων/ φθαρμένων υλικών κι αντικειμένων. Ως καλλιτέχνης, με ενδιαφέρει η νέα αισθητική που δημιουργείται από την διόρθωση των σπασμένων αντικειμένων.
Μέσα από τη διαδικασία της διόρθωσης, προσπαθώ να εκμαιεύσω τo πως μπορεί να επαναπροσδιοριστεί η ταυτότητα του χώρου μέσα από τις νέες αλλαγές.
Αυτή η δουλειά θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τη θεωρία του Ζακ με Γκοφ, ο οποίος, στην προσπάθεια του να εξετάσει τη λεπτή γραμμή μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χρησιμοποίησε τι παράδειγμα τών γραμματικών ασυγκυριών; Όπου ένας παρελθοντικός χρόνος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διήγηση του παρόντος, η ένας παροντικός για μια αναφορά στο παρελθόν. Αυτό δείχνει πόσο ευάλωτη και εύπλαστη είναι η σχέση μεταξύ αυτών των δύο χρόνων.
Παλιά μοτίβα του ινστιτούτου χρησιμοποιήθηκαν και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, κατάφερα να δημιουργήσω πολλά περιγράμματα τα οποία αργότερα κεντήθηκαν πάνω σε ένα από τα έργα της έκθεσης. Μια ουτοπία αστικής αρχιτεκτονικής, ο νέος χώρος επαναπροσδιορίζεται μέσα από χρησιμοποιημένα, φθαρμένα, πεταμένα αντικείμενα τα οποία πλάθονται έτσι ώστε να μπορούν να διηγηθούν μια νέα ιστορία.
"Φαίνεται ότι όλα είναι μια συνέχεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η βαρύτητα είναι δεδομένη στο παρελθόν. Δουλεύω στο παρόν με την επιθυμία να αρχειοθετήσω την ιστορία και μέσα από αυτές τις δράσεις δημιουργώ αφηγήσεις που με οδηγούν στο να εστιάσω στο μέλλον."
Η τεχνολογία ήταν πάντα ένα τεράστιο κομμάτι παρόν στη ζωή μου και τη χρησιμοποιώ για να εκφράζω, δια μέσω μου, μια σειρά από συναισθήματα, σκέψεις και ιδέες. Στη δουλειά μου χρησιμοποιώ τεχνολογικά μέσα για να διεκπεραιώσω τα έργα μου στην δημιουργική διαδικασία. Σε αυτό το έργο (το έργο με τα λειαουτς), χρησιμοποίησα μια εφαρμογή την οποία έφτιαξα μαζί με προγραμματιστές από το πανεπιστήμιο Φρεντερίκ. Αυτή η εφαρμογή λειτούργησε ως ο έμπιστος μου βοηθός στην δημιουργική διαδικασία: για παράδειγμα, πήρα πολλές φωτογραφίες από το χώρο και της έβαλα στο πρόγραμμα το οποίο αργότερα τις επεξεργάστηκε και γέννησε όλα αυτά τα νέα μοτίβα. Ένα άλλο έργο, το ψυχεδελικό, ήταν η τελική εικόνα που βγήκε από την εφαρμογή, αφού πέρασα μέσα όλα τα δεδομένα του χώρου. Το πλάσμα του συντριβανιού, τελικώς, δημιουργήθηκε επειδή, σαν καλλιτέχνης δουλεύω με τον χώρο και κρατώ συνεχώς στο μυαλό μου το περιβάλλον που με περικλείει και τα δεδομένα που συλλέγω, και δημιουργώ ιστορίες, μύθους, και πλάσματα.
To έργο πραγματοποιεί μια χορογραφία ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, μέσα σε έναν ατέρμονο κύκλο που ξετυλίγει μέσα από αντικείμενα που έσπασαν, έλιωσαν και ξανασμιλεύτηκαν από την αρχή. Αυτές είναι οι συγκυριακές ασυνέπειες.
